PAPIRUS POGRZEBOWY, znany również jako Księga Umarłych Ani - Papirus Ani, to jeden z najsłynniejszych starożytnych eksponatów znajdujących się w Dziale Starożytnego Egiptu British Museum.


Jest to z pewnością jeden z najbardziej kompletnych przedmiotów tego typu - jego całkowita długość wynosi prawie 24 metry. Choć papirus został pocięty na części, szczęśliwie tylko na jednym z trzydziestu siedmiu arkuszy powstałych w ten sposób brakuje zaledwie jednej winiety. Większość arkuszy opatrzona jest winietami umieszczonymi w pasie wzdłuż górnej części tekstu; pozostałe arkusze ozdobione są winietami na całej swojej długości.

  

Arkusze 3, 4 i 37 zawierające Ważenie Serca, Inwokację do Ozyrysa oraz Górę Zachodniotebańską, zawierają wyłącznie winietę rozciągającą się na całej powierzchni każdego z arkuszy.

To właśnie dzięki tym winietom zawierającym niezwykle barwne, niemalże impresjonistyczne sceny, z których wiele wykorzystano w licznych publikacjach, Ani zawdzięcza swoją sławę. Ponieważ w związku z wymogami dotyczącymi muzealnej przestrzeni wystawowej zwiedzającym można udostępnić jednorazowo zaledwie niewielką liczbę arkuszy Papirusu Aniego, to właśnie te winiety stały się najbardziej rozpoznawalne.

Po raz pierwszy w historii faksymile Księgi Umarłych wykonane zostało na oryginalnym papirusie

Papirusowy manuskrypt z kursywnymi hieroglifami i kolorowymi ilustracjami pochodzący z ok. 1250 p.n.e., stworzony został w XIX dynastii Nowego Królestwa starożytnego Egiptu dla tebańskiego pisarza Ani.

Zwój został skradziony z egipskiego magazynu rządowego w 1888 r. przez sir E. A. Wallisa Budge'a i wysłany do British Museum w którym znajduje się do dzisiaj. Przed wysłaniem manuskryptu do Anglii Budge pociął zwoje o długości siedemdziesięciu ośmiu stóp na trzydzieści siedem arkuszy o niemal równej wielkości, naruszając integralność zwoju.

Rzadkie winiety, hymny i rozdziały oraz opisowe i wprowadzające rozdziały sprawiają, że ma on wyjątkowe znaczenie w badaniu Księgi Umarłych i zajmuje wysokie miejsce wśród autorytatywnych tekstów tebańskiej wersji tego niezwykłego dzieła.

Czym była Księga Umarłych?

W starożytnym Egipcie wierzono, że dusza po śmierci potrzebuje pomocy w podróży przez Duat lub podziemia, do zaświatów. Temu właśnie służyły tzw. Księgi Umarłych. 
Księga to termin najlepiej opisujący luźną kolekcję tekstów składających się z szeregu rytualnych zaklęć, napisanych przez rzesze kapłanów na przestrzeni 1000 lat. Występują w nich rysunki, pieśni i zaklęcia będące rodzajem ewolucyjnej kontynuacji wcześniejszych Tekstów Sarkofagów oraz Tekstów Piramid, datowanych na trzecie tysiąclecie p.n.e. oraz z późniejszego etapu historii Egiptu - na Trzeci Okres Przejściowy (XI-VII wiek p.n.e.).
Nie było jednej kanonicznej Księgi Umarłych. Zwoje papirusów, które przetrwały, zawierają rozmaite teksty religijne i różnią się znacznie ilustracjami. Prawdopodobnie niektórzy ludzie zamawiali swoje własne egzemplarze Księgi Umarłych, być może wybierając do nich zaklęcia, które uznawali za najważniejsze w ich przejściu w zaświaty. Księga Umarłych była najczęściej pisana pismem hieroglificznym lub hieratycznym, na papirusowym zwoju i ilustrowana winietami przedstawiającymi zmarłego i jego podróż w zaświaty.
Starożytni Egipcjanie nazywali ten zbiór teksów oraz ilustracji „Księgą Wyjścia w Ciągu Dnia”. Tak więc nazwa „Księga Umarłych”, jaką posługujemy się w odniesieniu do niej dzisiaj, nie była współczesna jej twórcom. Pierwszy raz użył jej w 1842 roku pochodzący z Niemiec archeolog Karl Richard Lepsius. Był on zarazem pierwszą osobą, która opublikowała wybrane fragmenty Księgi Umarłych.

Specyfikacja faksymile

Tytuł: Księga Umarłych, Papirus pisarza Aniego
Pochodzenie: Grobowiec Ani, Teby, Egipt.
Data powstania: rok 1250 p.n.e.
Podłoże: Papirus
Tekst: hieroglif
Sygnatura: EA 10470. British Museum.
Nakład: 999 egzemplarzy w edycji limitowanej.
Akcesoria: luksusowa drewniana skrzynia polerowanego drzewa orzechowego, europejski certyfikat notarialny, suplement, rękawiczki.
ISBN: 978-84-948322-1-5


Patronat nad polską edycją faksymile objęły

Muzeum Archeologiczne w Krakowie

Muzeum Archeologiczne w Poznaniu


Patronat medialny

National Geographic Polska

Focus

RMF Classic